Via dit http://woordsporen.eu/uncategorized/waar-vind-ik-het/ blog kreeg ik een tip. Dat dat wat ik zoek misschien toch bestaat. Alle mogelijke opties onderzoek ik, op zoek naar inzicht, steun, verder komen, desnoods confrontatie, als het maar kan helpen bij verandering.
Alleen de titel geeft al hoop; Blijven staan ondanks de storm. Met als ondertitel ‘Handvaten voor ouders in een hoogconflictscheiding’. De ondertitel gaf de doorslag. Hoogconflichtscheiding in plaats van vechtscheiding. Want ik wil helemaal niet vechten. Ik wil vrede, overleg, harmonie. Vechtscheiding klinkt als oorlog, staakt het vuren, doorgaan tot er een winnaar is in een gevecht vol verliezers. Hoogconflict doet meer recht aan de emoties, de betrokkenen.
Natuurlijk lost dit boek het niet op. Het geeft wel inzicht. In de houding van de ander maar ook in die van mijzelf. In communicatie, of het uitblijven daarvan. Het legt nog eens pijnlijk duidelijk de vinger op de zere plek van de pijn, de beschadiging van de kinderen. Het geeft kennis en vandaaruit ruimte om het anders te doen. Anders lost het niet op, kost wel minder energie. Het laat zien hoe er een toekomst kan zijn terwijl het hoogconflict blijft.
Het allerbelangrijkste voor mij aan dit boek is de erkenning, die helend is. De erkenning dat het soms niet lukt om ‘samen’ ouder te blijven en te overleggen over de kinderen. Hoe graag je dat ook wilt, hoe hard je daar ook voor werkt. Waar alle hulpverlening blijft schermen met ‘jullie blijven altijd samen ouders. Jullie moeten er samen uitkomen’ zegt dit boek heel eerlijk; soms gaat dan niet. Soms stopt het. Deze schrijvers durven de machteloosheid te erkennen, het onbegrepen voelen van ouders door ‘reguliere’ hulpverlening.
Eén boek is weinig. Eén boek is één boek. Een boek wat mij verder helpt. Wat ik laat zien aan hulpverleners (die het niet blijken te kennen) en waarvan ik hoop dat ik hier een klein beetje kan helpen om het bekend te maken.