Stilstaan is geen houding waar ik me prettig bij voel, tenzij het is om te observeren. Los daarvan houd ik van beweging, dat er iets gebeurd, er groei is, actie en vooral vooruitgang.
De afgelopen maanden voelden niet als beweging. Ik stond noodgedwongen stil, lag stil, zat stil. Veel dagelijkse dingen waren teveel, vulden de dag waar ze eerder misschien een uur vulden. Het ontbrak aan overzicht, inzicht, structuur en vooral ook aan energie. De kleinste oneffenheden brachten mij volledig van mijn pad.
Langzaam maar zeker trekken de stofwolken op. Voel ik dat de energie terugkeert en dat alle inspanning van ingezette hulp voor mezelf vruchten gaat afwerpen. Het wordt weer lichter, er komen weer plannen en er blijft soms wat ruimte over op een dag.
Het gaat me te langzaam, ik geef me moeilijk over aan dit tempo. Ik houd me vast aan de beweging die er wèl is. Probeer bewust stil te staan (dat dan weer wel) bij die beweging, die groei. Wetend dat dit geen eindpunt is, niet is waar het leven op blijft hangen. Er gebeurt wel wat, als ik goed kijk. En soms is er een oogverblindende zonnestraal en is het niet te missen. In m’n hoofd en hart maak ik daar een foto van, voor die dagen dat ik het even niet zie.