Alsof ik uit een winterslaap ontwaak, het leven meer blijkt te behelzen dan overleven. In de eerste maanden iedere dag, daarna iedere week en zeker nog iedere maand nu ontdek ik wat het leven te bieden heeft. Komen er kansen voorbij die ik soms doodeng vind maar wel grijp. Doe en kan ik dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Ik voel hoe het helpt om gesteund te worden in plaats van klein gehouden en gekleineerd. Hoe het is om gezien te worden om wie ik ben in plaats van om wie ik zou moeten zijn. Om te mogen zijn in plaats van iets te moeten volhouden. Om het leven te leven in plaats van te doorstaan omdat er geen keuze meer leek te zijn.
Voor de loskoppeling heb ik geprobeerd een beeld te maken van hoe het leven daarna zou zijn. Dat is me niet goed afgegaan. Deels omdat er enorm veel onberekenbaarheid bij kwam die ik niet heb kunnen voorzien. Deels ook omdat ik veel verder van mijzelf verwijderd was dan ik wist of voelde. Vooral dat laatste heeft lang geduurd, mezelf terug vinden, ontdekken wat ik wil, leuk vind, wie ik ben.
Nu doe ik een dansje met het leven op mijn eigen muziek, heb ik de meest indringende gesprekken en ontmoetingen met nieuwe mensen en mensen die er al eerder waren en opeens weer voorbij komen. Nu is mijn uiterlijk verandert, mijn kleding past bij wie ik echt ben en wil zijn, sta ik voor wat ik doe en bovenal heb ik het leven nog nooit zo leuk gevonden als nu. Dit had ik niet kunnen bedenken, niet durven dromen en is een geweldige realiteit.