In 2021 schreef ik over vakantie in echtscheidingsland, dat dat niet zo leuk is als het klinkt. Niet wetend dat ik sindsdien een totaal andere bestemming bleek te krijgen met dezelfde naam. Vakantie in echtscheidingsland betekend sindsdien dat de kinderen de volledige vakantie fulltime bij mij zijn (en buiten de vakantie trouwens ook). Met het wegvallen van school, sport, hobby lessen enz. ligt er een uitgestrekte periode van heel ruim 6 weken voor me waarin ze er fulltime zijn.
Ik weet dat dat als een droom klinkt voor alle ouders die hun kind(eren) de halve vakantie niet zien. Het is dan ook een onderwerp wat lastig hardop te bespreken is. Want ik moet blij zijn, geen afscheid, geen buitenland, geen 3 weken niet weten wat ze meemaken. Dat is natuurlijk zo. Maar het is ook altijd aan staan, nooit alleen zijn, het animatie team zijn, de afspraken moeten handhaven, zelf moeten werken, beeldschermtijd in de gaten houden, activiteiten verzinnen of plannen of het vervoer doen.
Ik vind het zwaar, die hele vakantie. Zeker in de tweede helft, als de verveling wat toeslaat bij de kinderen. Of het weer alweer tegenzit. Na de zoveelste ruzie tussen kinderen onderling. Het elkaar in de weg gaan zitten. En vooral; geen moment om even alleen op te laden in huis.
Natuurlijk houd ik het vol, doe ik het enz. En als iemand daar iets over zegt; ik heb geen andere optie, dit is niet een soort keuze, dit is wat het is. Maar deze moeder is alvast aan het uitkijken naar september. Als ze weer hele dagen naar school zijn, alles weer start en ik weer even mijn eigen ritme kan volgen en in alle rust kan ademhalen.