Als het niet gaat zoals het moet, moet het soms zoals het gaat. Zo komen de hulpverleners in mijn leven. Mensen met passie, overtuiging, opleidingen en werkervaring. Die bij het kennismaken allemaal dezelfde vragen stellen. Ik begrijp dat. Weten is begrijpen, begrijpen is interventies kunnen doen, interventies zijn de weg naar verandering. Iedere hulpverlener hoopt degene te zijn die het kan veranderen. Als ze maar weten en dus stellen ze vragen.

Steeds opnieuw beantwoord ik dezelfde vragen. Over de zorgen. De krachten. Over wat er al is ingezet (dat antwoord wordt per hulpverlener langer). Wat ik denk dat nodig is. Hoe het zo ver heeft kunnen komen. Over wat de oplossing zou kunnen zijn.

De antwoorden die het eerste in mij naar boven komen zijn niet altijd even geschikt om hardop te ventileren. Wat er al is ingezet? Lees alle verslagen. Hoe het zo ver heeft kunnen komen? Als ik dat wist hadden we hier niet gezeten en daarbij, als we dat weten… wordt het daar anders van? Wat de oplossing zou kunnen zijn? Daar laat ik me niet over uit, die is strafbaar schijnt. Ik word er cynisch van. En weet dat dat niet helpt, niet werkt, een verkeerd beeld schetst. Dus haal ik diep adem en geef de antwoorden zoals ik ze eerder gaf. Steeds opnieuw.

‘Je vertelt je verhaal emotieloos.’ ‘Het lijkt je niet te raken.’ ‘Je brengt het als een opsomming van feiten’. Dat komt er als opmerkingen terug. Ja, klopt. Want wat mijn verhaal ook is, als ik het maar vaak genoeg moet vertellen wordt het een opsomming. Wat wil je weten? Oké, dan vertel ik je dat. Zonder emotie, want ja, de volgende vraag wacht. Ruimte voor emotie kost tijd, we hebben maar een uur en het verhaal is lang.

De eerste keer was er emotie, de tweede keer ook. Nu bij de zesde (zevende? achtste?) keer zijn het feiten die geen feiten zijn, mijn verhaal zonder emotie. Wie heeft bedacht om een heftig, emotioneel, beladen verhaal zo vaak te laten vertellen? 

Ik weet het: privacy regeling, geen dossiers delen zonder toestemming, neutraal willen beginnen, ruimte om je eigen verhaal te vertellen, aannames voorkomen enz. enz. Verwacht alleen dan niet dat ik het met net zoveel emotie kan dan de eerste keer. Daarnaast is het verhaal voor jou, voor hen nieuw. Voor mij niet. Ik leef dit verhaal al jaren. Dat lijkt me ongetwijfeld hard, emotieloos te maken. 

Mag ik dan ook iets vragen? 

Kijk je iets verder? Zie je de moeheid in mijn ogen? De pijn rond mijn mond? Zie je de lach die mijn ogen niet bereikt, mijn mond amper verlaat? Ik doe wat jullie vragen, omdat ik het hogere doel heel goed begrijp. Kijk goed, luister achter mijn woorden. Daar vertel ik het echte verhaal.