Soms is het teveel. Teveel leven, pijn, onrust. Teveel maakt dat ik stil val, dat woorden opdrogen. De waan van de dag en rechtop blijven staan is het hoogst haalbare. Al blijkt ook rechtop blijven staan een te hoog doel en viel ik om. Teveel stress die vooral ook lang, heel lang duurt. Wat zou ik graag verleden tijd gebruiken, maar op dat punt ben ik nog altijd niet.
Omvallen doet pijn want het voelt als falen, als zwakte. Ik ging bewijzen dat ik sterk genoeg was om dit te kunnen. Ik ging dit volhouden. Mij kreeg je niet klein. Ik was superwoman zonder cape, alles voor de kinderen. Of niet..
Toen er een klein beetje rust kwam, iets van adempauze, stortte het in, stortte ik in. Niet als een blokkentoren met een enorme stofwolk maar langzaam en gestaag. Er was nog meer één weg, die omlaag. Geen energie, geen reserves, geen kracht en vooral geen moed meer.
Een eenzaam proces, ondanks alle mensen om me heen. Ze willen steunen, helpen, oplossen en nog veel meer. Feit blijft dat ik het zelf moet doen, mijn verleden, mijn kinderen, mijn leven.
Voor nu betekent dat pauze, de stofwolken laten zakken, veel rusten, praten met professionals en weer leren vrijuit te ademen. En tijd nemen, rustig aan doen. Laat dat nu net iets zijn waar ik nog niet zo goed in ben. Oefenen dus. En nog meer oefenen denk ik. Dan komt er vanzelf ruimte om weer op te bouwen.