Liefhebben na een relatie zoals ik die had bleek minder eenvoudig dan gedacht. Of nou ja, het lief hebben op zich is niet zo ingewikkeld. Maar er komt zoveel bij kijken. Zoveel momenten die anders waren, anders zijn. Zoveel bewegingen, momenten, die spanning oproepen. Want blijkbaar is mijn onderbewuste nogal gedresseerd. In het geven van de juiste antwoorden, het inhouden van mijn adem, zorgen dat alles klopt, in orde is, er nergens een reden voor boosheid is.
Nu blijkt opeens dat deze man niet boos wordt, niet meteen scheld en ook niet alles in de wereld mijn schuld is. Ik ben verbouwereerd en in de war. Want de wereld die hij schetst ken ik niet. Ik heb ook geen idee wat ik er mee moet. Want zo simpel als hij het voorspiegelt kan een relatie toch niet zijn?
Niet doorlopend hard werken en op mijn tenen lopen en dan nog gaat het mis? Niet m’n schouders optrekken en de storm doorstaan om daarna puin te ruimen? Is dit wat ze bedoelen met een steunenden partner? En voelt dat dat zo? Wat is dan mijn rol? Hoe verhoud ik me hiertoe?
In het liefhebben werd alleen meer duidelijker wat er eerst mis was en vooral ook hoe ongelooflijk mis het was. Het liefhebben liet mijn wereld op zijn grondvesten schudden en liet me vol verbazing kijken naar hoe het was. Om vervolgens te gaan ontdekken. Wat steun betekent, wat betrouwbaarheid is, dat een partner zich aan zijn afspraken kan houden, de ontdekkingen die ik deed (en nog wel doe) zijn ontelbaar.
Ik ontdek een hele nieuwe wereld.