Soms gaat de werkelijkheid zo snel dat woorden tot stilstand komen. Dat er geen woordspoor is om te volgen of om uit te zetten. Dat ook ik met verbijstering kijk en voel wat er gebeurd.Ritmes worden omver geworpen, veiligheid is niet meer vanzelfsprekend. Dat wat was is ingehaald door werkelijkheid die niet te bedenken was.
Stil vallen kan goed zijn maar ook ontheemd voelen. Hoe groot is wat er gebeurd als er geen woorden meer zijn. Als tranen, stiltes en gestamel alles is wat verteld.
Woorden terugvinden vraagt rust, ruimte. Precies dat wat er niet is. Het stapelt op, van binnen, alles waar geen woorden aan wordt gegeven. De heftigheid van alles maakt het ingewikkeld. Niet uitgesproken is het te ontkennen. NIet uitgesproken kan ook niet anders geïnterpreteerd worden dan bedoeld. Sommige dingen voelen geen woorden te mogen krijgen want anders dan het hoort of wenselijk zou zijn. Het is verstikkend, verlammend.
Tot er ruimte komt, gemaakt moet worden. De woorden uit mij spoelen met een grote golf. Het verandert niets aan wat er is maar haalt de druk van mijn borst, geeft ruimte in mijn hoofd, mijn hart. Het verlaagt de drempel en opent.
Ik kan weer op weg, op zoek, om al het veranderde een plaats te geven.