Naarmate het loskoppelen langer geleden is lijkt mijn geest steeds wat meer open te gaan voor wat er is gebeurd. Er komen nieuwe inzichten voorbij, nieuw voor mij of nu pas zichtbaar voor mij. Gebeurtenissen krijgen woorden, labels, context. Dat is niet iets waar ik naar op zoek ben, eerder iets wat ik lijk te ontwijken. Die context is pijnlijk, legt situaties uit het verleden bloot die anders blijken dan ik had aangenomen.
Het lastige van weten is dat ik niet meer terug kan naar onwetendheid, naar ontkenning. Dat maakt dat emoties, verhalen gaan schuiven, als een soort lawine. Als ergens iets gaat rammelen stort het verhaal in. Dit gebeurd me met regelmaat sinds het loskoppelen. Dat wat gebeurde heet huiselijk geweld. Het heet psychisch geweld.
Tot het artikel wat zó duidelijk maakt wat ik al die tijd al voel. Dat het niet altijd zo is dat waar er twee vechten er ook twee schuld hebben. Dat het niet helpend is om uit de situatie komend. Er staat letterlijk dat het stagnerend werkt als er wordt geschreven dat ‘ouders er samen niet uitkomen’ i.p.v. omschrijven wat er gebeurd. Dit is exact mijn frustratie, steeds opnieuw. Ouders zijn in conflict, ouders zijn niet in staat effectief te communiceren, ouders betrekken kinderen in de strijd. Ik las het steeds opnieuw en vol verbijstering. Een weergaven van een werkelijkheid die er niet was. Het niet durven/kunnen/mogen opschrijven wat er daadwerkelijk gebeurde en werd gezegd.
Het duurde bijna 3 jaar voordat iemand naar mij uitsprak dat ik niet iets anders hoefde te doen. Dat wat ik ook doe geen effect heeft op deze man. Dat ik er niets aan kan doen. Uitsprak… niet opschreef. En toch, die woorden raakten me tot het diepst van mijn zijn. Er was dus iemand die zag wat er echt gebeurde!
Vanaf dat moment werd het iets makkelijker. Veranderde de verslaglegging en de rechtspraak. Bleken er wel degelijk grenzen te zijn aan wat je als ouder kunt doen en zeggen over je ex-partner tegen de kinderen en tegen deze ex-partner.
De buitenwereld is onverbiddelijk; waar er twee vechten…
De buitenwereld is niet belangrijk genoeg.