Is er iets wat helpt, iets wat het makkelijker zou maken, wat verlicht, wat verschil maakt?

Na al deze tijd blijft dat een vraag waar ik niet makkelijk een antwoord op geef. Ik denk ook zeker dat hier geen universeel antwoord op is. Want wat helpt hangt af van zoveel factoren die bij niemand hetzelfde zijn. De leeftijd van de kinderen, degene die het vraagt, de heftigheid van de situatie, het moment op de dag/in de week dat iemand het vraagt, hoe mijn eigen dag was enz. enz.

Als ik terugkijk naar de afgelopen jaren hebben degenen die er nog steeds zijn voor mij en de kinderen het verschil gemaakt en maken ze dat nog. Puur door er te zijn, nog steeds te zijn. Ondanks alle keren dat ik niet attent was, afspraken afzegde of oversloeg, dingen vergat, alweer moest huilen enz. Degene die een appje sturen, een arm om me heen slaan, een klein stukje zorg voor een kind overnemen, die vragen en luisteren.

Want ik realiseer me heel goed dat het niet alleen voor mij een uitputtingsslag is. Ook voor mijn familie, mijn lief, mijn vrienden. Steeds weer onrust, rottigheid, onveiligheid, instabiliteit. Steeds weer nieuwe professionals die een koers uit zetten die soms tegen mij in gaat maar ook tegen wat de mensen om mij heen zien en ervaren. De frustratie van het systeem, de grenzen van de wettelijke macht, de onredelijkheid. Die heb ik, maar hebben zij ook.

Ik denk dat het niet te begrijpen is als je er niet zelf in hebt gezeten, zelf bij was. En een enkeling in mijn kring was er, heeft het meegemaakt lang geleden of recent. Weet hoe alleen alleen kan voelen, in een wereld vol steun. Hoe hardnekking olifantenpaadjes zijn op momenten van moeheid of teveel stress.

Niet hoeven praten, degene die na dat lastige gesprek alleen een knuffel kwam brengen, dat appje met een gif-je wat meer zegt dan 1000 woorden. Dat helpt. Er zijn, soms fysiek, soms emotioneel, soms dichtbij, soms op afstand. Er zijn.