Wanneer is het punt dat ik besef dat dit niet ‘gewoon’ is? Ik durf het je niet te vertellen. De vraag die ik het meest heb gezien in de ogen van vrienden, hulpverleners, familie is de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen. In mijn verbeelding ook de vraag hoe ik het zover heb laten komen.
Ik weet het niet. Ik kan het me ook niet voorstellen. Sterker nog, als ik mijn eigen cliënt was geweest had ik mezelf al lang de opdracht gegeven om weg te gaan. Om mijn kinderen psychisch in veiligheid te brengen. Blijkbaar is de boodschap naar mijn cliënten echt wat anders dan de boodschap voor mezelf. Want er is altijd een hoop op beter, dat dit weer voorbij gaat, dat er betere tijden komen. Er is ook altijd een reden voor wat er gebeurd, het is winter, een slechte dag op het werk, het leven zit ook tegen, het regent….Hij doet het niet expres, kan er niets aan doen, is ziek enz. enz.
Er is geen plotselinge explosie geweest waar ik ‘nee’ tegen heb kunnen zeggen. Geen voorval wat het begin van het einde was. Het was een heel langzaam verplaatsende grens, een amper bewust zijn van een grens of een verplaatsing. Iets wat wel meeviel, voor een keertje. Alleen blijkt dat iets wat heel vaak wel meevalt voor een keertje een patroon te worden, blijkt de grens na verloop van tijd niet een klein stukje opgeschoven maar compleet vervaagt.
Wat maakt dan nog dat dat wat vorige week geen reden was om te gaan nu wel reden is om te gaan? Is gaan niet erger dan blijven? Een gezin is een vader en een moeder, wie ben ik om dat los te breken? Is mijn geluk meer waard dan dat van hen? Vragen, vragen, vragen. Niemand die het antwoord kon geven. Ook omdat ik de vragen niet hardop stelde. De strijd zich in mij afspeelde.
Toegeven dat ik in een relatie met psychisch geweld zat was onmogelijk. Sowieso omdat ik me het geweld niet bewust was. Dat kwam pas na het losbreken. Als hulpverlener toegeven dat de veiligheid in je eigen gezin te wensen overlaat? Als moeder toegeven dat ik de emotionele veiligheid van mijn kinderen niet kan waarborgen? Ik kon het niet, niet hardop.
Hoe het zo ver heeft kunnen komen? Ik weet het niet.