Loskoppelen op deze manier brengt schade met zich mee, onlosmakelijk. Schade die stapelt op de schade die er al was. Schade voor mijn kinderen, schade voor mijzelf. 

Al langere tijd weet ik dat ik iets wil met die schade, dat ik daar hulp bij nodig heb. Het goede moment om die hulp te zoeken, vinden en er mee aan het werk te gaan was er lang niet. 

Ik ben me bewust dat hulp vragen betekent dat er dingen onder ogen gezien moeten worden, dat er keihard gewerkt moet worden en dat dat op korte termijn niet de makkelijkste weg is. 

Daar moet ruimte voor zijn, energie en veiligheid. Aan alle drie heeft het lang ontbroken. De dagen waren overleven, de energie altijd te weinig en de veiligheid te weinig stabiel. Dus schoof ik de hulp voor me uit. Hopend op het moment dat ik zou ‘weten’ dat het tijd was.

Dat moment kwam. Er is niet veel energie, een beetje ruimte, genoeg veiligheid. Het is vooral het beseffen dat ik er klaar mee ben, met geleefd worden door de nukken van een ander, door dat wat iedereen doet en vindt rondom de situatie. 

Met het moment wat er is, is er ook een keuze voor welke hulp, op meerdere vlakken. Is er geen wachtlijst voor deze hulp, een snelle start en blijkt dat het ook nu in elkaar past alsof het zo heeft moeten zijn. 

Hulp vragen, pijn uitspreken, confrontaties met mezelf, de angst, de pijn… met regelmaat vraag ik me af waarom ik dit aan wil gaan, waarom ik ook alweer had bedacht dat dit een goed idee was. Er wordt veel op z’n kop gezet, overhoop gegooid. Er ontstaat inzicht, licht, ruimte, begrip voor mezelf en mijn keuzes. 

Het blijkt één van de moeilijkste dingen na het loskoppelen te zijn, maar ook één van de meest noodzakelijke. Het uitspreken haalt het uit mijn hoofd, het verdriet uit mijn hart. Er ontstaat begrip voor het verleden, kracht voor het heden en hoop voor de toekomst. Het geeft ruimte door alle rommel die ik opruim.

Op naar de toekomst!