Nu de storm afneemt en de lucht voorbij de storm blauw lijkt te zijn komt er meer ruimte om te delen. Juist omdat mijn weg een einde heeft wat velen denken te wensen, éénhoofdig gezag. Een weg die als onmogelijk wordt gezien, waarbij het hele systeem tegen werkt. Mijn verhaal lijkt een soort tegenwicht te bieden, dat het wèl kan, dat het echt ooit rustiger kan worden.
Het raakt me dat ik daar blijkbaar een taak in heb. Om te bemoedigen, kennis te delen, suggesties te doen. Want ik weet het ook niet, ik weet alleen hoe het bij mij, bij ons is gegaan. En dat ‘het systeem’ traag is en langzaam van begrip vaak maar niet onwelwillend met de juiste argumenten.
Dus benadruk ik steeds opnieuw dossier opbouw, vast leggen, opslaan, netwerk inzetten, mee laten lezen, veiligheid creeëren, blijven zaaien van liefde naar de kinderen. Niet wetend of dat in het verhaal van de ander ook genoeg is. Want ik wil niet teveel weten, niet meegezogen worden in de wereld van de ander.
De herkenning die ik zelf zo heb gezocht hoop ik hier te kunnen geven, met de woorden van dit blog. Maar hoe deel je een anoniem blog… door heel voorzichtig uit de anonimiteit te gaan. Dat is kwetsbaar, heel kwetsbaar. Dit blog gaat over mij, maar daarmee ook over kinderen, familie, een ex-partner, vrienden. Ik schrijf niet om hen te beschadigen, pijn te doen, via de buitenwereld te confronteren met mijn emoties van de loskoppeling.
De kracht van delen, van herkenning is groot, de kwetsbaarheid is groter? Ik ben er nog niet uit.
Voor nu, mocht je na het lezen bedenken dat je me kent, stuur me een berichtje maar houdt het verder stil. Deel het blog met wie jij wilt, zonder mijn naam te noemen. Dankjewel, ook namens hen die mij het meest lief zijn.