Het grootste deel van mijn leven ging ik in bed liggen en viel ik in slaap om 8 of 9 uur later uitgerust weer wakker te worden. Natuurlijk, er was een periode dat ik dacht dat 6 uur slaap (of nog minder na het stappen) ook prima was. Dan nog ging ik liggen en sliep ik.
Als het leven heel ingewikkeld was, was inslapen nog wel eens lastig maar dat was het ook wel. Slapen en ik? Een prima combinatie.
Tot het los koppelen daadwerkelijk begon. Niet meer een plan in mijn hoofd maar stappen, zichtbare acties. Nachten begonnen als altijd, rond 2 uur veranderde er iets. Wakker. Niet een beetje wakker of half wakker, klaar wakker. Wakker betekende dat mijn hoofd meteen ‘aan’ ging. Gesprekken die al gevoerd waren overdacht, eindeloze lijstjes maakte van dingen waar ik aan moest denken, die ik moest regelen, moest kopen, moest navragen, moest… moest… Om een uur of 5 was mijn hoofd daar moe van, met een beetje geluk dan, en viel ik weer in slaap tot een wekker om 7 uur.
In het begin kon ik nog bedenken dat het ‘een fase’ was, dat het vanzelf over zou gaan.
Het loskoppelen werd concreet ergens anders gaan wonen, veel van de lijstjes konden worden afgevinkt. Het nieuwe huis werd vertrouwder. De slaap bleef stoppen om 2 uur. De frustratie groeide. Dat hielp niet, dat weet ik. Probeer frustratie om 2 uur ‘s nachts maar eens met redelijkheid te overtuigen weg te gaan… voor mij was het kansloos.
Ik bleek best lang met 5 uur, 6 uur slaap te kunnen doen. Korter dan 5 had veel effect op mijn dag. Eerder naar bed, later naar bed, overdag slapen, mezelf fysiek moe maken, alles wat in mijn hoofd zat opschrijven, in bed blijven liggen, er juist uit gaan, een boek lezen, in het donker blijven liggen. Niets hielp. Het enige wat er gebeurde was dat ik me steeds iets meer zombie voelde. Want nee, ik ging niet aan de slaapmedicatie.
Wat ik uiteindelijk wel ging. Het voelde als falen (schreef ik al eerder over falen?), ik kon niet eens mijn eigen slaap reguleren. En dan nog verslavend ook, die medicatie. Tot ik het probeerde, één nacht maar, omdat ik echt niet meer kon. En 7 uur later wakker werd… voor mijn gevoel in dezelfde houding als waarin ik was gaan slapen, zonder iets mee te hebben gekregen van de nacht. Alsof ik 3 weken op vakantie was geweest!
Langzaam maar zeker werden de nachten beter. 2 uur werd 3 uur, 4 uur, 5 uur tot soms zelfs een hele nacht doorslapen. Nog steeds betekent stress, spanning, psychisch geweld dat de nachten onrustiger zijn, er tijd is dat ik wakker lig. Steeds wat minder, ooit slaap ik gewoon weer door. Misschien niet die 8 uur aan één stuk maar 6,5 is ook al heel wat…