Vakantie in echtscheidingsland… dat klinkt als een verre bestemming, met uitdagende omstandigheden. Dat blijkt het ook te zijn. Een bestemming die ik zelf niet gekozen zou hebben en het reisbureau niet aanraadt. Het voelt als een vliegtuig wat op een andere locatie terecht komt als waar ik mijn koffer voor heb ingepakt. Zo’n vakantie waar je een tv programma over kunt maken, zwembad lek, bouwput naast je hotel, voedselvergiftiging van het buffet.
In echtscheidingsland heb je 3 van de 6 weken schoolvakantie kinderen en de ander 3 weken een heel stil, leeg bestaan wat vaak gevuld is met werken. Een soort alles of niets.
Dat heb ik me gerealiseerd toen ik besloot dat loskoppelen de enige optie was. Gerealiseerd blijkt echter iets anders dan ervaren, gevoeld. Weten dat ze niet in hetzelfde land zijn blijkt een nieuwe ervaring. Het sowieso niet weten waar ze zich wel bevinden een ervaring die ik niet opnieuw hoef te ervaren. Er waren wat vage bestemmingen genoemd, ik zie dat ze geen wifi hebben aangezien mijn berichten niet aankomen. De tijden die afgesproken zijn om te bellen verstrijken zonder de zo gewenste ringtone. Zelf bellen is zonder effect, de telefoon is uit/leeg?
Het voelt afgesneden. Afgesneden van dat wat mij het allerliefste is. En confronterend. Want ik blijk hun vader niet te vertrouwen dat het goed met ze gaat, dat ze contact met mij mogen zoeken, dat hij hoort en ziet wat zij nodig hebben. Daar heb ik redenen voor maar in hetzelfde land kan ik altijd standby staan. Dat is nu zoveel moeilijker.
Natuurlijk komen ze terug na 3 weken al zijn ze 24 uur te laat. Natuurlijk hebben ze het overleefd, was bellen inderdaad lastig, zijn de verhalen wisselend enthousiast.
Vakantie in echtscheidingsland… liever niet.