In dit hele proces, deze periode valt me op dat mensen vaak niet weten wat te zeggen. De ‘als ik iets voor je kan doen, bel me gerust’ komt met regelmaat voorbij. Ik snap wat je bedoelt als je het zegt, ik kan er alleen niet veel mee. Want er zijn dagen dat ik geen idee heb hoe ik ze door kom, laat staan dat ik kan bedenken wat jij voor mij kunt doen.
Een andere is ‘hoe houd je dit vol?’ met als nog lastigere variant ‘houd je dit vol?’ Hierbij blijf ik me afvragen wat de vragensteller nu verwacht. Een uitleg hoe ik dit volhoud? Een hoopvol antwoord dat het allemaal wel mee valt? Ik kan daar eerlijk over zijn, ik heb geen idee hoe ik dit volhoud. Soms houd ik het ook eigenlijk niet vol. Maar dat is geen optie, dus ga ik door.
De lastigere ‘houd je het vol?’ impliceert dat er een keuze is. Dat ik het ook niet vol kan houden. Opgeven misschien zelfs wel. Hoe ziet de ander dat voor zich? Dat ik op een bepaald moment zeg ‘ik hou het niet meer vol, ik stop er mee’ en dan mijn kinderen aan zichzelf over laat? Dat ik het hen zelf laat uitzoeken? Dan neemt iemand anders het over? Zo werkt het niet volgens mij, niet voor mij in ieder geval. Houd ik het vol? Ja, nee. Het is geen vraag waar ik over nadenk. Want het maakt niet uit of ik het gevoel heb dat ik het volhoud of niet. Er is maar één optie en dat is volhouden. Dus houd ik het vol? Ja! Omdat dat is wat mijn kinderen nodig hebben, omdat dat de enige optie is, er is geen andere mogelijkheid, geen keuze.