Boos of woedend ben ik eigenlijk niet in deze periode van loskoppelen en opbouwen. Het voelt als zinloos, weinig effectief en vooral ongelooflijk zonde van mijn beperkte energie. Ik voel irritatie, verdriet, zet het om in cynische gedachten of opmerkingen. Maar boos? Nee.
Mijn netwerk verbaasd zich over het uitblijven van de woede, maakt zich er ook wel wat zorgen over. Hulpverleners wijzen mij erop dat imploderen schadelijk is voor ‘mijn systeem’. Ik kan me er iets bij voorstellen. Maar exploderen is schadelijk voor het proces en de kinderen waar ik verantwoordelijk voor ben. Die schade kan ik me niet permiteren. Er is tenslotte al een partij in deze strijd die explodeert, bij voorkeur totaal onverwacht en zonder enige rem. Mijn rol als ouder is al heel lang de stabiele, voorspelbare, veilige. Exploderen draagt daar niet aan bij.
De laatste maanden roep ik wel (gekscherend?) dat kickboksen misschien een goed idee zou zijn. Maar ja, er is een virus waardoor het geen optie is. Soms is dat virus ook een bruikbaar excuus. Ik voeld diep van binnen wel dat als die boosheid eruit komt, dat niet een mooi plaatje is. Het maak me ook minder angstig. Want die boosheid geeft me ook kracht als het nodig is. Het maakt dat ik mezelf kan beschermen.
Opeens is er een aaneenschakeling van situaties waar ik geen controle over heb, waar ik in meegesleept word. Zonder tijd om stil te staan, te voelen of dit de juiste weg is. Vooruit gestuwd door steeds opnieuw iets wat hulpverlening bedenkt. Waarin ik niet word gezien, gehoord. Waarin oude pijn getriggerd wordt. Ik niet kan beschermen wat mij lief is.
Ik vind mijzelf woedend terug aan de telefoon. Woedend op wat er gebeurd, op het systeem, op hoe de kansen verdeeld worden, er niet geluisterd wordt, er voorbij wordt gegaan aan het bieden van veiligheid. Huilend van woede, scheldend van woede. Boosheid in overtreffende trap. Ik realiseer me dat dit niet oké is, niet handig in deze fase. Het kan me niet stoppen.
Na afloop bied ik excuses aan, analyseer ik me te pletter over het wat en hoe. Misschien toch maar gaan kickboksen…