De loskoppeling is ondertussen een aantal jaren geleden en de grootste storm lijkt te zijn gaan liggen. De verwerking gaat bij ons allemaal met vlagen en is vooral onvoorspelbaar. De gekste dingen kunnen emoties oproepen. Een liedje, een opmerking, een herinnering, een vraag.
Vooral vaak iets in woorden, de woordsporen in hun geheugen, de woordsporen in mijn hart. De waarde van de woorden en de diepte van het spoor verschillen bij ons allemaal. Waar de ene neutraal staat in een woord wil de ander het niet meer horen, of niet in een bepaalde context.
Het laat zien hoe hard woorden kunnen zijn, hoe vernietigend ze kunnen doorwerken, nog jaren later. Ze weten de context nog, het moment, de toon, wie er bij was. En hoe het bedoeld is/hoe zij het hebben opgevat. Soms verschillen ze daarover van mening, ontstaat er een woordenstrijd over hoe het ging. Belangrijk daarin is dat ik blijf benadrukken dat ze dezelfde gebeurtenis verschillend gehoord en beleeft kunnen hebben. Dat ze het verschillend kunnen voelen.
Ook daarin komt steeds wat meer begrip. Dat ze een verschillende positie hadden in de strijd die was, verschillend aangesproken werden. Dat de één meer te lijden heeft gehad van de woorden dan de ander.
Woordsporen… onuitwisbaar?